Sürekli "keşke" demekten, ya da sürekli kendimi engellemekten, ya da durmadan düşünmekten...Sanki içimde iki insan sürekli birbiriyle kavga ediyor gibi...
Biri kafasına göre özgürce, düşünmeden hareket etmek isterken; diğeri sürekli mantıklı düşünerek hareket etme peşinde. Biri aklına geleni anında yapmak istiyorken, diğeri yoğun bir baskı kuruyor "Yapma!" diye...Mesela biri ısrarla "Ara!" diyorken, diğeri "Saçmalama!" diyor... Ya da bir yanım gayet pozitif düşünürken öbür yanım sürekli kaygı cümleleri kuruyor.
Sonra olan bana oluyor... Bazen o kadar arada kalıyorum ki aslında özümü oluşturan o özgür yanım zincirlerinden kopmak istiyor, hapsedilmeye alışkın olmadığından dizginlendikçe de her seferinde acı çekiyor...
Ama hayat zamanla insana o özgür yanını dizginlemeyi öğretiyor, ya da öğrenmek zorunda bırakıyor. Düşünmeden, içinden geldiği gibi, "safça" hareket etmenin zararlarını öğrene öğrene sözüm ona o "mantık" denilen yanımızı ortaya çıkarttırıyor.
Gün geçtikçe sözde mantıklı hareket ediyor ve istemediğimiz şeyleri sırf öyle olması gerektiği için yapıyoruz ve sonucunda her geçen gün daha mutsuz oluyoruz.
Çünkü olması gerekenle, bizim gerçekten istediğimiz şeyler birbirine taban tabana zıt şeyler bunu içimizde çok iyi biliyoruz. Bugüne kadar gerçekten istediğimiz gibi hareket ettiğimizde o kadar zarar gördük ki belki de istemsiz bir şekilde koruma kalkanı olarak ortaya çıktı o mantıklı yanımız. Ya da hayat bizi yordukça biz büyüdük belki de...
Ya da istediklerimize her ulaşamadığımızda "beklentiler yorar" dedik, beklentiye girmemeye çalıştık. Ama o yanımız beklentiye girmekten vazgeçmezken, diğer mantıklı yanımız resmen hakimiyet kurmaya çalıştı üzerimizde... Sonuç olarak gün geçtikçe daha çok yorulduk; ikilemlerden, mücadeleden, iç çatışmasından, hayatı anlama çabasından...
Bazen diyorum ki keşke yeni bir dünyaya doğsak ve orada herkes istediği içinden geldiği gibi hareket etse, hiç bir kaygı taşımadan... Belki o zaman daha mutlu olurduk...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder