Bazen bitişler, hüsranlar ya da hayal kırıklıkları dışarıdan göründükleri kadar kötü değildir aslında...
Huzura açılacak olan bir kapıdır belki de kim bilir...
Hayatta bazı şeylerin yaşanması ve bitmesi gerekir. Bir süre her insanın hayatının bir döneminde o malum karanlığı yaşaması gerekir aslında. Çünkü gelecek olan ışığın habercisidir bu karanlık.
Ama biz bu durumu bir türlü algılayamayız ve genelde kendi karanlığımızda boğulmayı tercih ederiz.
Oysa bizi aydınlatacak ışık çok yakındır fakat biz gözlerimizi açamayız. Gözümüz karanlığa o kadar alışmıştır ki belki de gelen ışık gözlerimizi rahatsız eder kimi zaman, tekrar o karanlığımıza geri dönmek isteriz.
Bir gün ani bir kararla ışığa doğru adım atmaya karar veririz; yavaş yavaş ve emin adımlarla... Bazen korkarız, içimizi bir huzursuzluk kaplar, o hüzünlü karanlığımıza geri dönmek isteriz, geri adım atmayı bile düşünürüz kimi zaman. Kimilerimiz yarı yoldan geri döner, kimilerimiz vazgeçmeden ışığın gözlerini acıtmasına aldırış etmeden ona doğru ilerler...
Işığa adım atmayı başaranlar şaşkın bir gülümsemeyle karşılarlar aydınlıklarını... Bu kadarını beklemezler çünkü... O zamana kadar taşıdıkları tüm yükler bir anda uçup gider omuzlarından.
Kalpleri yeniden çarpmaya başlar, anlam veremezler...
Bazen kızarlar kendilerine bunca zaman neden taşıdım bu ağırlığı diye belki de...
Ama artık özgürdürler; dudaklarında hafif bir tebessüm, gözlerinde ışıltı, kalplerinde heyecan sadece ileriye doğru bakarlar başlarını öne eğmeden...
Ve işte o zaman anlarlar ki hatalar doğruları bulmak için vardır ve her karanlığın sonu tek bir aydınlıktır...
"En iyi çıkış yolu, içinden geçmektir." Robert Frost
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder