İş bir yandan, aile başka yandan, aşkınız öte yandan, en güvendiğiniz dostlarım dedikleriniz diğer yandan... Hepsiyle aynı anda sorun çıkmaz mı sanki hayat sizinle dalga geçiyormuş gibi...
Belki de bir sorun yoktur aslında, ama biz etrafımızda olan biten her şeyi olumsuz gibi algılarız belki de, bakış açısı dediğimiz şey yani bir nevi...
Bir kere olumsuz bakmaya başladık mı bir türlü düzeltemeyiz ya hani... Biz olumsuzluktan çıkamadıkça da ters yöne girmişiz hissi gittikçe artmaz mı üstümüze üstümüze gelen cümlelerle?
Şimdiki zamanı hep geçmişle karşılaştırmaz mıyız böyle durumlarda? Hep böyle olayların kendi başımıza geldiğini yakınıp dururuz ya hani, aslında bizim gibi ne çok insan vardır etrafımızda ama biz kendimizden başkasının derdini görmeyiz ya bir türlü... Biliriz aslında içten içe ama inanmak istemeyiz belki de...
İnsanlara olan güvenimizi kaybettiğimizden belki de güvenemeyiz ya hiç kimseye, hatta gün gelir en yakınımızdakine bile. Güven sorununun beraberinde olumsuz düşünceleri getirdiğini görmezden gelerek davranırız ya hep...
Geçmişten ders çıkarmak kavramını hep kendi içimizde yanlış yorumlayıp geçmişin acısını bugünden çıkarırız ya hep...
Gün gelir hayata, insanlara, olaylara dair olumsuz düşüncelerimiz içinden çıkılmaz bir kördüğüm gibi artmaz mı hep?
Kördüğümü çözmeye çalıştıkça düğüm daha çok dolanır ya hani onun gibi bir şey işte...
Ya da düğüme baktıkça çözümsüz gibi gelir, içinden bir türlü çıkamayacağımızı düşünür, bir kenara çekilip ağlamak isteriz ya hani...
Aslında düğümü çözmek için tek bir nokta vardır.
İpi ancak oradan çekersek açılacaktır düğüm, başka yerlerden çekiştirdikçe daha çok birbirine dolanacaktır. Ama biz o "noktayı" bir türlü bulamayız ya hani kendi kendimize her şeyi daha karışık hale getiririz.
İçinden çıkamadıkça da daha çok umutsuzluğa kapılırız...
Tüm sorunların kaynağını çözecektir, belki tüm düğümleri açacaktır o bulduğumuz nokta...
Hayattaki en büyük meziyet de o noktayı bulabilmekte değil midir zaten?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder